Allereerst wil ik tegen jullie allemaal zeggen: De Heer is waarlijk opgestaan, Hij leeft! Ook al voel je dat misschien momenteel niet, het is toch zo. Het kruis is belangrijk, maar de opstanding ook. Het één kan niet zonder het ander, hoorden we vanmorgen in de kerk. Jezus gaf Zijn leven voor ons en zit nu aan de rechterhand van Zijn Vader. Daar bidt Hij voor ons. Zodat ons geloof nooit zal ophouden, wat er ook gebeurt. De boze is overwonnen, want Jezus leeft!
In deze blogpost wil ik graag vertellen hoe het voor mij een jaar of 15 geleden voor het eerst echt Paasfeest werd. Dit wil ik met name graag opschrijven voor de mensen die mij nog kennen van toen ik naar de oud-gereformeerde en gereformeerde gemeente ging. Ik voel de noodzaak om juist tegen hen/jullie te zeggen: Jezus leeft! Hij wacht op jou, hij wil dat je je omkeert/bekeert en Zijn offer in geloof aanneemt. Blijf niet wachten op iets wat misschien nooit komt, geloof Hem op Zijn Woord! "Geloof in de Heere Jezus Christus en je zal zalig worden". Staat echt in de Bijbel! Natuurlijk komt God soms tegemoet aan tradities/opvattingen waarin mensen vast blijven zitten. Dan werkt Hij daar dwars doorheen. Zie hieronder in mijn eigen verhaal. Maar wat God eigenlijk wil, is dat we Hem eenvoudigweg geloven!
Ik ben zelf door een moeilijke weg gegaan, maar ben wel toen ik nog in een traditionele kerk zat, tot geloof gekomen. Door zelfstudie trouwens. Wat meteen een mooi voorbeeld is, van hoe God 'stille tijd' wil zegenen. Ga op onderzoek uit zou ik zeggen, neem alles niet zomaar klakkeloos aan. Blijf niet twijfelen en tobben. Vraag hulp aan gelovigen om je heen, in wie je vertrouwen hebt. Ik heb zelf zo die leiding gemist, ik had geen mens. Gelukkig was God er altijd bij en heeft Hij mijn leven geleid van dag tot dag, van uur tot uur. Dank aan Hem!
Toen ik in deze afgelopen Stille Week nadacht over Pasen, kwam Maria Magdalena in mijn gedachten. Zij was een bijzondere vrouw, door Jezus bevrijd van 7 boze geesten. Haar was veel vergeven en dat bracht zoveel liefde tot Jezus in haar teweeg. Maria komt ook ten tonele bij het graf, als Jezus is opgestaan. Zij ziet het lege graf en weet niet wat zij ervan moet denken. Huilend staat zij daar bij het lege graf. De engelen, die in het graf zitten vragen haar: "Waarom huil je?" Zij antwoordt: "Omdat ze mijn Heere weggenomen hebben en ik weet niet waar ze Hem gelegd hebben." Dan keert ze zich om en ziet iemand staan. Ook Hij (Jezus) vraagt: "Vrouw, waarom huilt u?" Maria herkent Hem niet en denkt dat Hij de tuinman is. Ze vraagt of Hij misschien weet waar Jezus is. En dan staat er in Johannes 20 vers 16 zo heel eenvoudig: "Jezus zei tegen haar: Maria! Zij keerde zich om een zei tegen Hem: Rabboeni, dat betekent: Meester. Wow, wat een ontmoeting! Pas als Jezus haar naam noemt, herkent ze hem.
Bekering en geloof
Voor mij persoonlijk is dit verhaal één van de indrukwekkendste verhalen uit de Bijbel. Weet je waarom? God heeft het lang geleden willen gebruiken om mij ervan te overtuigen dat ik behouden ben. Dat het ook voor mij is, dat Jezus ook voor mij stierf en is opgestaan. Dat moment zal ik nooit vergeten.
Nu komt misschien meteen een vraag bij je op: krijgt iedereen zo'n moment, waarop je zeker bent van je behoud? Of mag je het ook 'gewoon' geloven? Mijn antwoord hierop is: Je mag het gewoon geloven, maar er is wel iets voor nodig. Niet dat je het kunt verdienen, maar in de Bijbel staat duidelijk: Bekeer je en geloof het Evangelie. Dat is wat er nodig is. Bekeren is je oude leven vaarwel zeggen, je omkeren naar God toe. Als je je eigen zin doet, je eigen weg volgt, dan is dat de weg bij God vandaan. Wil je God volgen, dan moet je je dus omkeren, bekeren!
Zodra je dat hebt mogen doen, gaat de Heilige Geest je ogen openen. Je gaat dan zien dat je Jezus nodig hebt. Je mag in Hem gaan geloven en bent daardoor behouden!
Mijn verhaal
Waarom kreeg ik dan zo'n moment, eigenlijk een stem uit de hemel, waardoor ik het zo zeker wist, dat ik dacht nooit meer te zullen twijfelen? Ik voel de hele week al, dat ik het verhaal hierachter echt op moet schrijven in deze blogpost. Al is het maar voor 1 persoon, die misschien net zo is opgevoed als ik...
Als jong kind was ik al heel gevoelig. Ik moest snel huilen als mij iets raakte. Wat ik me heel goed herinner is dat ik een dun boekje had dat 'Het geheim van Kleine Dora' heette. Het is tweedehands zo her en der nog te koop. Het vertelt heel eenvoudig over het leven en sterven van dit kleine meisje. Dat raakte mij altijd zo (ik las het meermalen), dat ik dan altijd moest huilen. Dat wilde ik niet natuurlijk, probeerde me dan uit alle macht in te houden.
Ook herinner ik me het overlijden van een predikant en dat we na de begrafenis naar mijn oma gingen. Ik was zo geraakt door de preek en alles eromheen, dat ik spontaan moest huilen. Waarop mijn oma zei: "Dat geeft niks hoor kind, als je nu nog niet zou mogen huilen, weet ik niet wanneer dan wel." Mijn oma en opa waren zo lief. Ik voelde me daar altijd bijzonder thuis. Opa was gelovig en deed altijd een vrij gebed aan tafel. Ook tijdens verjaardagen als hij bij ons was. Dat maakte altijd indruk op mij. Ook zei hij altijd dat we maar moesten vragen om ontdekkend licht. Niet dat wij snapten wat dat was, denk ik hoor.... ;)
Bij opa voelde je dat hij een leven met de Heere kende. Daarbij was hij een opgewekte man, die vol grapjes zat. Hij was niet bekrompen. Als oma bedenkelijk keek naar mijn rode jurkje (ik was nog steeds kind toen), dan zei opa: "Ach, het is nog een maar een kind." Wat opa had was 'echt'. Ik denk wel dat hier de basis gelegd is voor mijn geloof: het voorbeeld van onder anderen mijn gelovige opa.
Een sprekende God die ik nog niet kende
Al jong kwam ik erachter dat er ook tegenstrijdige dingen waren. Mensen die je waarschuwden, zeiden dat je moest bidden, maar zelf regelmatig bijvoorbeeld vloekten. Dat ging er bij mij niet in. Ik heb altijd heel sterk geloofd, dat je aan de vruchten de boom kent. Ook in de kerk zag ik dingen, die ik niet kon rijmen met de woorden, die gesproken werden.
Als kind en jongere ging ik naar de kerk omdat het moest en was meestal blij als het 'amen' klonk.
Van mijn middelbare school en PABO tijd weet ik, dat ik God toch wel regelmatig om hulp vroeg. Zeker als dingen mis dreigden te gaan. Ik weet nog goed, dat ik ook toen al woorden van de Heer kreeg. Zoals op een keer, toen ik tot in de nacht had zitten leren, ik in de Bijbel las dat Hij het Zijn beminden geeft, als in de slaap. Ik geloofde toen nog niet dat ik behouden was, maar wel dat dat woord voor mij was, raar hè. Prompt ging het tentamen dan die dag daarop goed. Ook mijn examens gingen heel goed en ik haalde er in 1 klap mij hele jaarresultaten mee op. Zo waren er genoeg bewijzen van Gods liefde. Al toen ik rond de 20 was, gaf God mij het woord dat Hij mij in de woestijn zou voeren en aldaar tot mijn hart zou spreken. (Hosea 2) Ik begreep dat woord toen niet, maar later wel! Ik ben zoveel jaren in die woestijn geweest, van God afgeweken.... Hij heeft mij echter nooit losgelaten en inderdaad uiteindelijk tot mijn hart gesproken en mij teruggehaald. Hallelujah!
Zelfstudie
Ik groeide op in de Oud-Gereformeerde gemeente. Steeds meer ging ik nadenken over het geloof. Ging ik vragen stellen bij wat ik hoorde. Ging ik zoeken naar de weg tot behoud. Ik hoorde in de kerk heel veel praten over zonde, dat je kennis van je zonde moest hebben, alvorens je tot Christus mocht komen. Dat komen moest ook via een aantal stappen gaan. Er werd gesproken over 'geopenbaarde' en 'toegepaste' Christus. En we hoorden dingen als 'terug leiding naar de Vader'. Allemaal moeilijk en niet te snappen. Ik ben niet zo'n 'volgertje' van nature, dus dacht overal goed over na.
Als twintiger en dertiger ben ik gaan lezen. Ik wilde gewoon onderzoeken of het waar was, wat ik hoorde. Ik hoorde ook dat het geloof maar voor weinigen, voor de uitverkorenen, was. Ik was ook weleens bang dat ik daar niet bij zou horen of bang voor de eeuwigheid. (als je je indenkt hoe lang dat wel niet is en als je God dan niet kent...)
Ik nam de 'Oudvaders' ter hand, ook wel 'Oude schrijvers' genoemd. Die hebben de meeste mensen uit de traditionele kerken wel in huis, vaak zelfs een kast vol. Zo ook wij.
Ik las veel in een paar hele dikke boeken van Wilhelmus à Brakel. (1635-1711) Ze heten: "Redelijke Godsdienst' en zijn een soort dogmatiek voor gewone kerkleden.
Geen voorwaarden
En weet je wat gebeurde? God heeft dit lezen (deze 'stille tijd'!) zo gezegend! Ik kreeg in de kerk dan wel geen voedsel en zag veel tegenstrijdigheden, maar toch groeide ik in geloof! Brakel was in zijn tijd zo ruimdenkend! Ik wilde wel dat veel reformatorische mensen deze boeken eens gingen lezen! Ik las er onder anderen over de heel verschillende manier waarop mensen tot geloof komen. De één mag God al van kind af aan kennen, bij de ander gaat het geleidelijk. Sommigen worden abrupt stil gezet. Ik heb dat stukje daarover wel 10 keer gelezen denk ik! Ook las ik over het geloof. Wat dat precies is. Ik las dat het iets anders is dan gevoel en ook iets anders dan blijdschap. Mij ogen gingen voor zoveel dingen open! Eén van de grootste ontdekkingen die ik deed, was dat er geen voorwaarden nodig zijn om met God in een verbond te treden. We hoeven niets en dan ook niets mee te brengen! Geen zondekennis, tranen, verdriet, niets! Wow, ik kon mijn geluk niet op toen ik dat las!
Ik ging door met lezen en was fan van J.C. Philpot en Kohlbrugge. Daar heb ik ook zoveel van mogen leren. Zoveel preken, die precies op tijd kwamen, zoveel lessen, precies toen ik ze nodig had.
Hét moment....
Wat ik in de kerk ook hoorde was dat er 'toepassing' nodig was aan je hart. Ze bedoelden dat om zeker te zijn van je behoud, God je dat persoonlijk moest zeggen. Heel veel reformatorische mensen wachten ook nu nog op een woord van God, een tekst of iets dat hen vertelt dat ze behouden zijn. Ze blijven twijfelen en zitten doorlopend tussen angst en vrees. Wat een naar leven is dat! Ik heb dat zelf ondervonden, ik was soms de wanhoop nabij! Wel was God er steeds bij en kreeg ik vaak een bemoediging. Maar toch.... die angst om verloren te gaan, om je te vergissen....
Ik zag dus ook uit naar zo'n moment waarop ik het zeker zou weten.
En.... God, die zo goed is, dat Hij soms zelfs tegemoet komt aan onze zwakheid, gaf mij zo'n moment. Ik las een preek over Maria bij het graf. Ik voelde me zo leeg en zag zo uit naar een ontmoeting met God. En daar was Hij! Ik las die tekst uit Johannes:
"Jezus zei tegen haar: Maria!"
Dat was ik! Jezus sprak mij persoonlijk aan, Hij kende mij! Dat moment vergeet ik nooit meer. Ik was zo vol blijdschap en kon er niet over zwijgen. Ik vertelde het waar ik maar kon en mensen waren blij met mij. Ook ging ik toen voor het eerst aan het Heilig Avondmaal. Het is nu denk ik een jaar of 15 geleden. De datum of het jaar weet ik raar genoeg niet eens. Maar ligt me zo bij dat het 2003 was.
Het was echt Pasen voor mij geworden!
Woestijnjaren
Toen brak al snel een tijd aan, waar ik niet trots op ben. We kregen/hadden zorgen in ons gezin en niet zo weinig. Het was zorg op zorg. Ik voelde me alleen, raakte mensen om me heen kwijt en zakte regelmatig weg in gevoelens van depressiviteit. Ik ging dingen zoeken om mezelf beter te voelen. Deed veel werk, zodat ik niet hoefde na te denken. Kreeg weinig steun uit mijn omgeving. Ging van God af en steeds verder. God toonde in al die jaren zeker wel dat hij 'geen land van uiterste duisternis' is. Er bleven lichtpuntjes komen en er waren soms nog momenten met God. Maar er kwamen steeds meer zonden te staan tussen Hem en mij. Het was echt een woestijn, dor en droog. Vol verdriet, teleurstelling en eenzaamheid. Ik betreur nu zo al deze 'weggegooide' jaren! Wat heb ik God veel verdriet gedaan.... Maar... wonder boven wonder, Hij riep mij terug! Eind 2016 was het zover. Denk dat ik daar maar een andere keer over schrijf. Als ik voel dat ik dat moet doen.
Geloof Zijn Woord!
Mijn boodschap met dit verhaal is: God werkt ook in de reformatorische kerken! Hij geeft, in Zijn grote goedheid, soms dingen die mensen daar nodig hebben. Als Hij mensen tot geloof wil brengen, houdt Hij soms rekening met achtergronden en tradities. Ik kreeg die 'stem'. Anders had ik het niet geloofd. En God wilde dat ik toen zou gaan geloven. Denk dat dat mij ook al die jaren daarna staande gehouden heeft.
Dat wil niet zeggen dat jij moet wachten op die 'stem'. Zeker niet.
Dat is deel 2 van mijn boodschap.
Ik noem hieronder wat teksten, die ik inmiddels zo uit mijn hoofd kan noemen. Ze laten allen zien, dat je het Woord, de Bijbel, onvoorwaardelijk mag geloven. Misschien lijkt het alsof je het eerst alleen met je verstand gelooft. Dat geeft niet, God brengt het wel in je hart. Hij werkt via je verstand en je wil. Met je verstand ga je geloven dat je je om moet keren. Je wil zegt: Doen! Je verstand zegt dat je Jezus nodig hebt. Je wil zegt: Neem het aan, geloof het! Deze dingen ga je dan doen, omdat de Heilige Geest ze je laat doen, Hij werkt het in je hart. Hij (God zelf dus) gaat er ook mee verder en leid je, stap voor stap. Lees deze teksten eens:
Johannes 1: 12: "Maar allen die hem aangenomen hebben, hun heeft Hij macht gegeven kinderen van God te worden, namelijk die in Zijn naam geloven."
Johannes 5:24: "Wie Mijn Woord hoort en hem gelooft , die mij gezonden heeft, die heeft eeuwig leven."
Johannes 11:26: "Ik ben de Opstanding en het Leven, wie in Mij gelooft, zal leven, ook al was hij gestorven."
Handelingen 2: 21: "En het zal zo zij dat ieder die de naam van de Heere zal aanroepen, zalig zal worden."
Handelingen 16: 31: "Geloof in de Heere Jezus Christus en u zult zalig worden"
Heb je je al omgekeerd en wil je Jezus leren kennen en Hem volgen? Ik hoop het!
Als je dit hebt mogen doen (door de Heilige Geest), gaat de Heilige Geest (die met de Vader en de Zoon God is) je ogen openen voor Jezus. Hij zorgt ervoor dat je van harte in Hem gaat geloven. Dat is genoeg, dan ben je behouden en heb/krijg je eeuwig leven.
Voor nu hou ik het hierbij. Als jij uit net zo'n kerk komt als ik: Laat je niet afhouden van Jezus! Hij kwam ook voor jou! Neem het offer van Jezus aan en zeg: Dank u Jezus voor uw genade, duizendmaal dank daarvoor!
Nog hele fijne Paasdagen en nog 1 keer:
De Heer is waarlijk opgestaan, Hij leeft!
Groetjes van Anja. Reageer gerust hè! Mailen mag ook: helminkanja@gmail.com
