Vrijdagavondverhaal: Stilleven met diepgang

Vandaag een verhaal voor jullie naar aanleiding van 3 recente foto 's.

Met grote passen loop ik over de stoep richting mijn auto. Het interview van zojuist was leuk. Zo'n enthousiaste jonge man, met twee banen en leuke hobby's. Altijd weer een verrassing wat voor verhaal erachter de persoon zit, die ik ga ontmoeten. Ik geniet nog steeds van dit werk. Leuke ontmoetingen met zoveel verschillende mensen, heerlijk.
Ik trek mijn jas wat dichter om me heen, brrrrr, het is echt frisjes nu en nog nat ook. Mijn sjaal trek ik ook lekker aan, ik hou van sjaals. Lekker lang en kleurig bij voorkeur. Die ik nu om heb is felroze.
Doordat ik naar beneden kijk, valt het me nog meer op, dan het anders gedaan zou hebben, denk ik: de bladeren!

Kijk eens hoeveel! En wat liggen ze daar leuk, zo voor dat muurtje. Het lijkt wel een stilleven. Tja en dan is het snel besloten.... de camera moet erbij komen. Of het nu regent of niet.
Ik haal hem uit mijn tas en maak snel wat foto 's. Van wat verder weg en van wat dichterbij. Tot ik tevreden ben. Ik merk dat ik hiervan geniet. Van het foto's maken van mooie dingen.
Haha, dit is echt een mooi voordeel van hooggevoelig zijn, weten jullie dat? Het intens kunnen
genieten van de natuur en van details. Dat klopt echt bij mij. Ik word gelukkig van zo'n stilleven en van de wetenschap, dat ik er mooie foto's van heb kunnen maken. Eigenlijk voelde ik toen ook al meteen, dat ik iets met deze foto's zou gaan doen. Is dan echt zo'n speciaal moment, niet goed te beschrijven.

De blaadjes liggen voor het muurtje, waarop het hek is bevestigd, langs de pastorietuin. Naast deze pastorie staat de kerk, die ben ik zojuist gepasseerd. De Grote kerk is heel mooi om te zien en ook al oud. Elke zondag komt de gemeente hier samen. Eén van de PKN gemeentes die Alblasserdam rijk is.  Ik ben er ook weleens geweest.
Zie je trouwens rechtsboven op de foto dat raam? Dat is van de kerk! Echt zo'n mooi ouderwets aandoend raam. Ik denk haast, dat je nu wel nieuwsgierig bent geworden hoe de hele kerk er eigenlijk uit ziet.

Maar... we hebben het nu over de bladeren op de foto. Het zijn er veel en ze liggen daar maar stil te liggen. Bewegingloos. Ze zijn allemaal hetzelfde ook, bruin en met van die scherpe puntjes. Volgens mij zijn het bladeren van de Amerikaanse eik. Een majesteitelijke boom, die heel oud kan worden. Net als een kerk, die kan ook heel oud worden. En de mensen, die er komen. Die worden ook ongemerkt ouder. Elke week naderen ze hun vertrouwde kerk, stappen ze naar binnen, gaan ze op hun vertrouwde plaats zitten en ondergaan ze de eredienst. Ze zitten daar maar, bewegingloos. Na afloop zeggen ze misschien: "Nou, dat was een mooie preek!", of: "Dat heeft de dominee weer mooi gezegd!" en ze gaan weer op huis aan. Week in, week uit gaat dit zo. Zo zijn oud, voor ze het weten.

Tjonge.... wat een triestigheid. Zou dat nu allemaal door die gevallen blaadjes komen? Nou, deels zijn die wel de aanleiding ja. En deels betreft dit een stuk oprechte zorg van mij. Ik kom uit kerken, waar ik veel mensen zo zag, zoals ik het beschrijf hierboven. Ik zeg dus, dat ik het zo zag, niet dat het zo is. Ik wil beslist niet oordelen. Maar de gezegdes na de dienst hoorde ik wel en ook zag ik veel in de praktijk van het leven. Wat niet klopte met de woorden van zondag. Waar ik bang voor ben is, dat er in een aantal kerken zoveel 'vorm' is, zoveel woorden, maar dat de inhoud en de daden soms minder uit de verf komen. En in de Bijbel staat toch niet voor niets dat alleen horen niet genoeg is. We moeten ook 'doen'. Jezus volgen en Zijn liefde uitdragen. Ik zie uit naar veel meer 'doeners', die niet stil kunnen blijven zitten, maar de blijde boodschap verder willen brengen. Die hun geloof LEVEN. Hiermee wil ik niet zeggen, dat ikzelf hierin perfect ben hoor, zeker niet! Maar het is wel mijn groot verlangen om dader van het Woord te mogen zijn en een getuige van Jezus Christus, in en buiten mijn omgeving.

Die bruine blaadjes met die scherpe puntjes hè, allemaal eender. Zo denk ik vaak ook dat het in de kerk is. Veel 'eenheidsworst' en te weinig mensen die opstaan en anders of méér willen. Veel jaknikkers en weinig nadenkers. Dat is hoe ik het zie. Soms zou ik mensen wakker willen schudden en ze toe willen roepen: "Ontwaak!", "Sta op en schitter!" Erg misschien wel hè, dat ik dat zo denk/voel. Ik maak nu trouwens deel uit van een veel levendigere gemeente, dan waarvan ik voorheen lid was. Zelfs daar mag van mij soms wel wat meer actie komen. Tjonge, wat ben ik eerlijk vandaag zeg en dat allemaal door die blaadjes. Die inspireren me en halen dingen naar boven.

Maar kijk, wat zie ik daar nu?

Jaja, als je goed kijkt, zie je het: toch nog een beetje kleur! Ik zie rood en geel. Het is er wel hoor. Soms als je die 'eenheidsworst' beter bekijkt of leert kennen, dan komt het voorzichtig boven. De kleurigheid, het verlangen, de pit! Onderdrukt, maar aanwezig. Bij meer mensen, dan je zo op het eerste gezicht zou denken. Mensen, die op zoek zijn, die een verlangen hebben naar meer, naar zekerheid. Naar de God misschien, die ze van naam wel kennen, maar niet met hun hart. Er komt nu een gebed bij me op vanuit het diepst van mijn hart:

"O almachtige God, ontferm U over al deze schapen. Ontferm U. Breng ze bij Uw hart. Laat ze Uw schoonheid zien en toon ze Uw liefde. Laat hun ogen open gaan voor Uw offer, voor het heil, voor de enige weg tot behoud. Laat hen dit aanvaarden Heer en er U voor danken. Kom met Uw Geest Heer, zoals de regen op de bladeren. Om Jezus wil, amen.

Ik wens jullie een heel fijn weekend!
Liefs van mij.
en laat gerust weten, wat je van het verhaal vind ;)