De wolken
Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat ‘k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder,-
De wond’ren werden woord en dreven verder,
Maar ‘k zag dat mijn moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat ik niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van ‘t vreemde ding,
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie ik in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide.
Dit gedicht kwam ik net tegen. Het is van Martinus Nijfoff. (1894-1953) en staat onder andere in 'Lees maar, er staat niet wat er staat', Uitg. Prometheus, Amsterdam.
Ik vind het mooi hoe Nijhoff zo verheven schrijft over iets 'gewoons' als het met je kind kijken naar de wolken. Met 'gewoon' bedoel ik dan, dat het niet spectaculair is, waarbij je dan bijv. zou kunnen denken aan een kolossale binnenspeeltuin of een gaaf pretpark.
Je proeft het enthousiasme van dat ventje en wordt meegezogen in de bijna mystiek aandoende sfeer door woorden als: 'de wond'ren werden woord en dreven verder'.
Je voelt, of meent te voelen, wat moeder voelt. Heimwee naar haar eigen kindertijd? Het weten van wat ook voor haar zoon nog gaat komen, namelijk het leven met al zijn ups en downs?
En dan kómt die tijd voor dat jongetje en is er geen aandacht meer voor zoiets simpels als kijken naar de wolken. Maar dan.... veel later, als het jongetje zelf vader is, keert dat 'simpele', onbevangene terug, in de vorm van zijn eigen zoontje. En weer ligt hij daar in het gras en nu is hij het die schreit.
Vind je dit ook niet ontroerend mooi?
Misschien herinner jij je ook wel zo'n kostbaar moment uit je kindertijd. Ik herinner me er eentje van iets later. Ik had nog niet zo lang mijn rijbewijs en ging samen met mijn opa met de auto naar Lekkerkerk, waar zijn familie woonde. Wat was hij trots, dat ik nu kon rijden en hij met mij mee mocht. Ik herinner me nog goed zijn vrolijkheid. Hij genoot en ik ook! Op gegeven moment zagen we van die stralen uit de wolken komen, zo mooi! En mijn opa wist precies te vertellen hoe dat kwam, hoe die ontstonden. Hij was echt een weermens, keek naar de wolken en wist dan waar de wind vandaan kwam bijvoorbeeld.
Ik ben benieuwd of jij ergens, misschien moet je wel diep graven, ook zo'n herinnering hebt. Schrijf hem gewoon eens op. En wie weet triggert het je wel om nieuwe herinneringen te maken. Met je eigen (klein)kinderen als je die hebt of met wie je dan ook om je heen hebt. Je kunt ook iets moois delen met een nichtje of een buurmeisje wat elke week even langs komt.
Bedenk dat het kleine in Gods ogen groot is. Hij maakte ook het kleine, maar net zo goed het grote. Zo schiep Hij de majestueuze wolken. Ik maakte de foto die je nu ziet op een half uurtje loopafstand van mijn huis. Wat een prachtige wolken, vind je niet? En dan de weerspiegeling in het water. Ik kan blijven kijken naar zo'n plaatje.
Nou, ik wens jou voor vandaag een hele mooie dag toe. Ben benieuwd welke herinneringen dit bij jou losmaakt en wie weet wel een hernieuwd enthousiasme voor dat wat je in je kindertijd deed. Een hunkering naar het onbezorgde genieten van het simpele. Om dat dan vervolgens te herontdekken.. Ik ervaar het tenminste bijna dagelijks als ik een rondje loop. Dan is er niks anders dan de omgeving en ik en God natuurlijk, want Hij woont in mij.
Veel zegen en vreugde toegewenst!
Liefs en groetjes van Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten